Surfin´ Peru

Na de sneeuwstorm in Huaraz, was ik toe aan zon-zee-strand. Met een nachtbus ben ik vanaf Huaraz naar Trujillo gereden en heb ik geleerd dat een kater en rijden in het Andes-gebergte een dodelijke combinatie is... Na deze slapeloze nacht heb ik ook geleerd om een taxi-chauffeur in Peru niet te vertrouwen. Kortom, het was een leerzame nacht :)

Vanuit Trujillo ben ik rechtstreeks naar Huanchaco gegaan, een klein dorp ongeveer 30 minuten verderop. Een klein dorp aan de Pacific Ocean welteverstaan! Direct aan het strand vond ik een briljant hostel en een lief Spaans meisje, Ana, met wie ik een kamer deelde om de kosten wat te drukken en om samen surflessen te nemen. Aangezien Zuid-Amerika een klein wereldje is, bleek Landry (de gekke Fransman die ik in Huaraz had ontmoet) in hetzelfde hostel te logeren. Met z´n drieën hebben we Chan Chan, de grootste pre-Inca ruïnes in Zuid-Amerika, bezocht. Behalve groot, vond ik ze niet heel indrukwekkend.

De volgende dag was het tijd voor mijn allereerste surfles ooit. Op een op het strand getekend surfboard onder het toeziend oog van tientallen kindjes heb ik geleerd om in 3 stappen op een surfboard te staan, met stijl! Nu zijn ´op het strand´ en ´in het water´ twee heel verschillende dingen, maar ik bleek een natuurtalent! Les 1 en 2 in de eerste les gedaan, dus vanaf dat moment zou het alleen maar beter moeten gaan, toch? Hmmm, helaas waren de golven de volgende dag ´ietsjes´ groter en sterker en waren er ineens 1000 Peruanen meer in de zee (waardoor ik bang was mensen te onthoofden met mijn board, aangezien ik nog niet geleerd had om te sturen...) en dus leek mijn natuurtalent gesmolten voor de zon... De dag erna waren de golven zowaar nóg hoger en bakte ik er nóg minder van, ook omdat mijn armspieren dusdanig slecht ontwikkeld zijn, dat het terugpeddelen de zee in alleen al ál mijn energie opvrat.
Het staan op een board en surfen is zó´n machtig gevoel, zó briljant, het is eigenlijk niet te beschrijven. Ik ga het zeker vaker doen, maar ik moet dan wel mijn armspieren trainen en een goed moment op de dag met kleine golven uitkiezen.

In Huanchaco zelf is, behalve surfen en op het strand liggen, bijzonder weinig te beleven... behalve op 3 feestdagen per jaar. En laat ik nou toevallig op 1 van deze dagen in Huanchaco zijn! Carnaval! (ja weet ook niet waarom overal op verschillende dagen carnaval wordt gevierd...) Een optocht à la de carnavalsoptocht in Utrecht met de Moulin Rouge, de Flintstones en zelfs de smurfen leek echter wat misplaatst in Peru. Maar een gezellige avond was het wel.

Samen met Ana ben ik nog naar de Huaca del Sol y de la Luna (de Tempel van de Zon en de Maan) geweest. Erg indrukwekkend omdat de originele kleuren grotendeels bewaard zijn gebleven.
Na een paar dagen surfen & strand & cultuur vond ik het tijd om weer verder te gaan, weg uit Peru en op naar Ecuador!

Na een maand in Peru heb ik een aardig beeld gekregen van het land, maar een maand is absoluut niet genoeg om dit grote land helemaal te zien en te leren kennen. Het is een arm land, waarvan iets meer dan de helft van de 27 miljoen inwoners onder de armoede grens leven. Er wordt flink gediscrimineerd onderling, op basis van achtergrond, afkomst en inkomen.

In elk dorp wordt andere kleding en andere hoeden gedragen. De vrouwen dragen vele lagen rokken in allerlei kleuren met een doek om hen heen gebonden waar eten, kleding of kinderen in kunnen zitten. Het haar wordt gedragen in 2 immens dikke vlechten. De hoeden variëren van cowboyhoeden tot in alle kleuren van de regenboog geborduurde hoeden. Prachtig om te zien.
De mensen in de grote steden zoals Lima en Cusco zijn een stuk meer Westers. De meesten spreken Engels, in tegenstelling tot de dorpelingen die Quechua en soms een beetje Spaans spreken. Veel mensen leven van het toerisme, maar landbouw blijft het belangrijkste.
Op zo´n 38000 hectare land wordt coca verbouwd. Hét middel tegen alles: hoogteziekte en andere malaise. En natuurlijk hét bestanddeel van cocaïne, wat Peru 1 van de 3 grootste producenten van cocaïne maakt. Je stopt wat blaadjes in je thee of stopt ze in je wangzak (wat zeker in combinatie met wat loog een verdovende werking heeft, alsof je bij de tandarts zit) en je kan stukken beter tegen de hoogte.

Ik heb me hier een reus gevoeld: ongeveer 95% van de Peruanen is kleiner dan ik. Dat merk je ook aan de bedden waar je nét 5-10cm te kort komt. Verder is grappig dat op ongeveer elke hoek van de straat een vrouwtje staat met een mobiele telefoon waarmeen je kan bellen; een soort mobiele telefooncel...
Het eten varieert van rijst met kip, naar heerlijke forel, naar rijst met kip, naar cuy (de geroosterde cavia´s), naar rijst met kip, naar lama en alpaca, naar ceviche (rauwe vis...) en weer terug naar rijst met kip net een ondefinieerbare soep vooraf. Een menu voor lunch of voor het avondeten met soep vooraf en daarna rijst met kip o.i.d. en een drankje erbij, kan je al krijgen vanaf 1 dollar (maar goedkoper geeft je wel een grotere kans op voedselvergiftiging, maar goed...). Alle vruchten die je maar kan bedenken, groeien hier overal en de heerlijke mango´s die we direct uit de boom opaten op weg naar de Machu Picchu zal ik niet snel vergeten.

Peru is een land met het Andesgebergte, stranden en vele golven om te surfen, Amazone gebied met de jungle, vele (pre-)Inca ruïnes en cultuur, veel te veel om in 1 maand te bekijken. Misschien kom ik ooit nog terug...