Over 1 week zit ik al in Afrika…

Ja, ja, wat gaat de tijd toch snel: over 1 week zit ik in het vliegtuig richting Nairobi. Ik zal daar een kleine tussenstop maken van zo’n 12 uur en dus vooral erg weinig van Nairobi en Kenia zien op dat moment. Daarna vlieg ik door naar de hoofdstad van Malawi, Lilongwe. Of en hoe ik dan meteen verder ga naar Blantyre, de stad waar het ziekenhuis staat, weet ik nog niet. Waarom zou je alles vantevoren plannen??? ;) Die maandag begin ik met het co-schap chirurgie en ik moet zeggen dat ik erg benieuwd ben naar hoe dat zal zijn, hoeveel ik ga zien en mag doen.

Mochten jullie je afvragen waarom ik in ’s hemelsnaam naar Malawi ga om mijn co-schap daar te doen en niet gewoon hier in Nederland. Tja, echt 1 reden is er niet voor ben ik bang. Hmmm, het avontuur roept denk ik… Het reis-virus heeft me vorig jaar toch wel besmet en dan studie met reizen combineren is dan natuurlijk wel geweldig. Daarbij zijn er wat idealistische redenen: als je ergens als arts/co-assistent echt iets kan betekenen dan is dat (in mijn ogen dan) wel in een land als Malawi waar de levensverwachting zo rond de 40 jaar ligt. Ook is het wel eens goed om gezondheidszorg in een ander land dan Nederland mee te maken, zodat je gaat inzien hoe goed wij het toch maar voor elkaar hebben in de ziekenhuizen hier en het wellicht meer gaat waarderen. Tenslotte lijkt het me gewoon een geweldige ervaring om in m’n eentje naar een land in Afrika te gaan om daar mijn co-schap te lopen, het in m’n eentje daar te redden enzo. Ik moet zeggen dat het reizen daarna ook wel een goede reden is hoor :)

Met nu nog minder dan een week te gaan, begint de stress toch wel behoorlijk toe te slaan. Alle vaccinaties heb ik inmiddels wel gehad, ik heb een mooie/goede rugzak, een nieuwe digitale camera (wat een erg leuk speeltje is overigens…) en zo ongeveer wel op een rijtje wat ik allemaal mee ga nemen. Nu is het eerste stress-moment dan ook deze: past alles wat ik mee wil wel in mijn rugzak?!?! Verder had ik me er al bij neer gelegd dat het niet ging lukken om mijn kamer onder te verhuren, maar nu heb ik waarschijnlijk toch iemand die in ieder geval de helft van de tijd mijn kamer wil en misschien iemand die de hele 3 maanden wilt. Op zich geweldig natuurlijk, scheelt mij weer een hoop geld, maar dat betekent wel dat ik ineens de helft van de inhoud van mijn kamer moet verhuizen (= tweede stress-moment) en als je weet hoeveel troep ik in mijn kamer heb staan, weet je dat dat nog best veel werk is… Tenslotte krijg ik gewoon stress bij de gedachte dat ik straks in m’n eentje in het vliegtuig zit, in m’n eentje 6 weken in een land zit dat ik niet ken, iedereen moet missen, ach, ik weet niet, ik heb gewoon stress :). Maar mijn stress neemt niet weg dat ik er ook wel ontzettend veel zin in heb, in het co-schap maar misschien nog wel meer in het reizen daarna met Jan.

Goed, ik merk dat ik nu al, terwijl ik eigenlijk niks te melden heb, weer erg lang van stof ben, dus ik laat het hier maar bij…