Onderuit op OK en naief?

Het was weer een zeer afwisselende week in Malawi: weer een weekje in het ziekenhuis overleefd, wat meer van het 'studentenleven' hier meegemaakt en wat meer van Blantyre zelf gezien.

Afgelopen maandag begon er een nieuwe groep vijfdejaars geneeskunde van hier aan hun co-schap chirurgie. Het vijfde jaar van hier komt redelijk overeen met het vijfde jaar in Nederland. Er lijkt nu dan ook wat meer structuur in mijn co-schap te komen. Ik volg ook het onderwijs met hen en het doet me allemaal erg aan de Nederlandse lessen tijdens een co-schap denken (maar dat komt misschien ook omdat het onderwijs binnen de chirurgie geheel in handen is van de Nederlandse chirurgen...). In tegenstelling tot Nederland studeren voornamelijk mannen geneeskunde en het co-groepje bestaat dan ook uit 6 jongens en 1 meisje. Deze hele week ben ik samen met 2 jongens, Emmanuele (een jongen die heel hard een beugel en een logopediste kan gebruiken!) en Chimota, achter 1 van de chirurgen (met de voor Malawianen onuitspreekbare naam dokter Schutgens) aangelopen. Poli - afdeling - OK's - scopieen, alles samen. Op zich wel gezellig. Ze namen me ook mee naar hun kantine op de campus, dus alleen lunchen hoefde ook niet meer :)

Tja, wat heb ik allemaal in het ziekenhuis meegemaakt deze week?
2 vrouwtjes met al meer dan 2-3 jaar enorme knobbels in hun borsten. In Nederland wordt er direct actie ondernomen, hier wordt er 2-3 jaar lang in hun gezondheidspaspoort geschreven: 'suspect for breastcancer', maar wordt er verder geen diagnostiek en/of behandeling gestart... Bij alletwee waren er ondertussen ook al uitzaaiingen in de okselklieren. Kortom, ze moesten allebei een borstamputatie en de lymfeklieren moesten er ook uit. Het ene vrouwtje zou afgelopen donderdag geopereed worden en de andere staat voor komende dinsdag op de planning. Staan we afgelopen donderdag allemaal netjes in OK-pak (of tja, netjes is misschien niet het goede woord, aangezien er een soort one-size-fits-all beleid is en je dus maar nooit weet of je broek net over je kont heen kan en dan zeer charmant zo strak gespannen staat dat je niet durft te bukken uit angst uit je broek te scheuren of zo ruim is dat je hem eigenlijk best zou kunnen delen met je mede-co en dat je blij moet zijn dat het shirt zo'n strak elastiek heeft dat je broek tenminste niet direct van je kont glijdt...) op de OK, bleken ten eerste de gewone, niet-steriele, handschoenen op te zijn en de zuster dan maar steriele (en dus heel dure en schaarse) handschoenen gebruikte voor niet-steriele doeleinden, waarop dr Schutgens eigenlijk weigerde verder te gaan met opereren die dag, want dat is toch zonde!! Nou, toch nog een doos handschoenen gevonden, maar toen bleken er geen steriele meer te zijn (wat gek!?!), alleen nog een paar paar voor spoedoperaties. We besloten toen om alle OK's voor die ochtend maar af te lassen, maar alleen de borstamputatie door te laten gaan. Maar toen bleek tenslotte dat er eigenlijk toch ook geen goede anaesthesie aanwezig was, dus...
De volgende ochtend bleken gelukkig de meeste problemen weer tijdelijk opgelost, dus kon de borstamputatie dan toch nog doorgaan. Ik mocht steriel staan, dus eindelijk weer wat actie. De OK was ongeveer een uurtje aan de gang, toen ik het toch wel erg warm begon te krijgen en het zweet zo ongeveer van alle kanten van me afdroop... Ook begon ik wat lichtflitsen te zien en werd het wat zwart voor m'n ogen. Nou, ik had natuurlijk geen zin om als enige vrouw daar opde OK een beetje als een mietje over te komen, dus ik deed mijn best om de zwarte vlekken te negeren en ook de opkomende misselijkheid te onderdrukken... Na ongeveer een kwartier wist ik bijna zeker dat ik dat laatste echt niet nog veel langer kon volhouden, dus om maar te voorkomen dat ik over de borst van de patiente heen zou braken, ben ik maar uit de operatie gestapt, gezegd dat ik me niet zo goed voelde en ben toen heel snel naar een krukje begeleid, zodat de misselijkheid en de zwarte vlekken weer rustig konden wegtrekken. Ik schaamde me dood!! Ik weet nog steeds niet waardoor het nou gekomen is, zo bloederig was de OK nou ook weer niet, maar ik zal wel gewoon te weinig gegeten hebben...

Verder deze week nog een orchidectomie onder lokale, soms niet voldoende, anaesthesie gezien (= het verwijderen van 1 van de zaadballen, vanwege een torsio testis, waardoor de bloedtoevoer bekneld raakt en, als je er niet snel genoeg bij bent de zaadbal afsterft. Nu liep deze jongen er al zo'n 3 weken mee rond, dus helaas viel er niks meer te redden...), veel kanker van de slokdarm waar hier echt helemaal niks aan te doen is, een aantal penissen die er niet zo smakelijk meer uitzagen (een 23-jarige jongen had een besnijdenis ondergaan, waar niet alleen de voorhuid, maar ook een groot deel van de huis van de penis zelf was weggesneden en waarvan de wond nu lekker aan het pussen was...), veel pus en vieze wonden en zeer grote tumoren bij jonge kinderen.

Behalve het ziekenhuis, heb ik deze week ook wat meer van Blantyre gezien. We hebben met een in Malawi wonende/werkende Keniaan een tour langs alle 'hotspots' van Blantyre gemaakt.
Met alle Nederlanders is het erg gezellig. Saskia, Karin en Apongo willen allemaal gynaecoloog worden, dus ik mag al hun toffe verhalen over bevallingen, co-schappen, enz aanhoren :). Afgelopen zaterdag is een van de jongens weer terug naar Nederland gegaan, maar gelukkig kwam er die dag ook weer een nieuwe co-assistent, Gerlande (vriendinnetje van Karin en Saskia), zodat er toch nog genoeg Nederlanders hier zijn ;). Zij gaat ook op de chirurgie rondlopen, maar zij gaat vooral naar de kleinere perifere ziekenhuizen, als ik het goed heb begrepen. Verder is het ook erg gezellig met de 2 zonen van de eigenaresse van de Kabula Lodge, Charles en Paul. Vrijdagavond zijn we met alle Nederlandse (oud-)bewoners van de Kabula Lodge uitgeweest naar de wereldberoemde Cactus Bar. Ik had tegen mijn Malawiaanse co-groepje gezegd dat wij daar heen zouden gaan en Chimota had gezegd dat ie ook zou komen. Wist ik veel dat ie dan speciaal voor mij zou komen?!? Blijkbaar ben ik toch weer te naief om te denken dat je in een land als dit ook gewoon leuk een biertje kan drinken met een jongen, zonder verdere bijbedoelingen! Het feit dat je een vriendje hebt, maakt hen namelijk ook niet zoveel uit. Nog naiever vond ik mezelf toen ik hoorde dat bijna alle vrouwen daar voor 300 Kwacha (= ongeveer 2 euro) te koop waren... Dat verklaarde waarschijnlijk waarom al die vrouwen daar in zulke onwijs strakke en korte outfits rondliepen en dat je normaal overdag vrouwen nooit zo gekleed ziet gaan. Het dansen hier is trouwens ook wel weer heel wat anders dan in Nederland. Ten eerste kunnen de meesten (mannen en vrouwen) heel soepel dansen, ten tweede dans je hier toch meer jongen-meisje, dan met een groep ofzo en ten derde is dat dan zoooo dicht tegen elkaar aan, dat ik me daar toch een beetje ongemakkelijk bij voel als zo'n hand een beetje rond probeert te voelen... Voor de rest was het vooral een heel gezellige avond (op het jammere puntje na dat de mobiele telefoon van Apongo werd gejat...)

Gister heb ik heerlijk aan een zwembad gelegen om aan mijn teint te werken, wat best lastig is met zoveel wolken :(. Vandaag dan maar een nieuwe poging wagen. Komende week ga ik waarschijnlijk meelopen op de brandwondenafdeling, dus ik zal over een week vertellen hoe het daar is geweest.
Ik hoorde trouwens dat Nederland NEE heeft gestemd, had ik niet verwacht moet ik zeggen...