Burns, Bilharzia, Bavianen & Babies...

Vandaag is het Freedom Day in Malawi, dus draait het ziekenhuis een zondagdienst, wat betekent dat je als co vrij bent. Wel even lekker om tussendoor een dagje vrij te hebben :).

Vorige week heb ik meegedraaid op de Burns Unit (oftewel de brandwondenafdeling). Er zijn daar 2 grote kinderkamers, 1 mannen- en 1 vrouwenkamer en nog 1 isolatiekamer. De stank is er zowaar nog erger dan op de afdelingen waar ik de weken daarvoor heb gezeten (Gerlande, die 2 dagen in de week ook mee loopt op de chirurgie, is bijna onderuit gegaan door de stank...), maar op zicht went dat wel.
Ongeveer 95% van de patienten is jonger dan 10 jaar. De anderen zijn mannen, of vrouwen die door mannen brandwonden hebben opgelopen. Doordat er zoveel op open vuur wordt gekookt, zijn er in Malawi zoveel brandwonden. Daarbij worden er veel kaarsen/ olielampen gebruikt, bij gebrek aan electriciteit, en die willen nogal eens omvallen op dekentjes van slapende kinderen bijvoorbeeld. Ook veel kinderen en volwassenen met, niet-behandelde, epilepsie vallen nogal eens in het vuur (en worden daar dan niet uitgehaald door de familie, aangezien zij denken dat iemand met epilepsie bezeten is...) en mannen die proberen electriciteit af te tappen komen nogal eens op de Burns terecht...
Het gaat van kleine, oppervlakkige brandwonden tot diepe brandwonden die meer dan 50% van het lichaam betreffen. Ik kan jullie trouwens vertellen dat Afrikanen onder hun bruin-zwarte huidje, net zo roze-blank zijn als ik...

Verder heb ik vorige week geassisteerd in een meningomyelocele-reparatie op OK bij een kindje van 3 maanden. Ze had naast dit probleem (voor de leken onder ons: een enorme 'zak' aan de onderkant van de rug, waar het ruggemerg en de vliezen daarvan in uitstulpen en gevuld is met hersenvocht) ook nog een recto-vaginale fistel (verbinding tussen het laatste deel van de darm en de vagina) en geen anus. Was wel heel tof om daaraan mee te helpen met de kinderchirurg en de professor (want het is eigenlijk een beetje kinderneurochirurgie, wat ik wel weer een heel mooi vak vind, maar kinderneurochirurgen vind je hier niet zoveel), maar ook wel een beetje bizar: oeps, het beentje bewoog, hmmmm, we zullen wel een zenuw geraakt hebben... Tijdens de OK kreeg ik nog even een paniekaanval en dacht dat ik weer onderuit zou gaan, maar toen bedacht ik me dat dat psychisch was en heb ik me er maar overheen gezet. Ik mocht de huid sluiten (hechten dus) en met een absoluut onvaste hand heb ik echt een meesterwerkje afgeleverd, al zeg ik het zelf. De kinderchirurg maakte nog een opmerking dat ik toch maar moest overwegen om toch chirurg te worden, en dat is natuurlijk wel goed voor je ego :).

In het weekend zijn Karin, Saskia, Gerlande, Apongo en ik naar het Lake Malawi geweest. Kevin, een blanke Zambiaan die ook in de Kabula Lodge verbleef, ging dat weekend ook daarheen om te duiken, dus konden wij heel relaxed met hem meerijden in de auto. De weg er naartoe (ongeveer 4,5 uur) was erg mooi (het was mijn eerste keer buiten Blantyre, dus dan is alles natuurlijk mooi ;) ), maar het meer zelf is echt prachtig. Het is ongeveer even groot als het land zelf en het water is superhelder. Oh ja, de kans dat je bilharzia (of schistosomiasis) oploopt is wel redelijk aanwezig. De belofte aan mama dat ik dus niet zou zwemmen in het meer heb ik dan niet kunnen behouden (sorry mam! maar ik neem wel een keertje wat praziquantel...). Ik heb dus eindelijk eens goed aan mijn teint kunnen werken. We zijn ook heel actief geweest: gekayakt op het meer en gesnorkeld!! (oh Pien, je had er echt bij moeten zijn, het was een beetje als Puerto Angel, maar dan zonder Surfdude en zonder Full Moon) Allemaal verschillende kleuren vissen en verder niemand in de buurt. Met z'n vijfen was het trouwens ook errug gezellig :). Op de weg terug naar Blantyre kwamen we een hele groep bavianen tegen (geweldig toch dat die hier gewoon zomaar rondlopen!!). Kortom, het was een erg geslaagd weekend!

Deze week zit ik op de kinderafdeling en ik moet zeggen dat mijn moedergevoelens toch wel weer opspelen als ik al die lieve, kleine, donkere kindjes zie (wees niet bang, ik neem er geen mee naar huis). Ik voel me wel net een attractie in de dierentuin als ik daar rondloop, want bijna alle kindjes staren met een beetje een angstige blik, met heel grote ogen naar mij en mijn witte Mzungu-huidje. Het is ook wel heel zielig hoor: zoveel HIV en zoveel dode kindjes :(. Ik ben erg blij dat ik niet mijn kinder-co-schap hier loop, want dan was ik zeker depressief geworden. Maar goed, de kinderchirurgie is natuurlijk wel heel erg stoer.

Alles gaat dus wel prima hier. Ik ben al over de helft van mijn co-schap (en moest dus maar eens heel hard aan de slag om mijn portfolio netjes te maken :( )en kijk al erg uit naar het reizen met Jan daarna (heb al een hele route bedacht, eens kijken of dat ook wel realistisch is...). Hoe is het met iedereen in het koude (?) Nederland? Missen jullie me al? ;) Veel liefs uit Malawi in ieder geval en ik laat snel (als het internet het in ieder geval weer toelaat) weer wat van me horen.