Het Titikakameer

Naar Puno
Met een bus vertrok ik zondagochtend vroeg naar Puno, aan het beroemde Titikakameer, vanuit Cusco. Ik was een beetje verdrietig omdat ik al mijn vrienden moest achterlaten, hoewel iedereen eigenlijk diezelfde dag ook vertrok uit Cusco.
De bustocht begon met een Pisco sour, de lokale sterke drank gemixed met eiwit, suiker en limoen, wat best zwaar valt om 7:30 's ochtends zonder fatsoenlijk ontbijt... De reis ging dwars door het Anddes gebergte, wat geweldige uitzichten opleverde op besneeuwde bergtoppen en ier en daar een lama. Onderweg stopten we een paar keer om Inca-tempel ruines, een kerk en een museum te bekijken. Lekker toeristisch, maar wel een fijne onderbreking van een 9 uur durende busrit.

Carnaval in Puno
Puno ligt dus aan het Titikakameer, wat deels in Peru en deels in Bolivia ligt. Het meer is 179x60km groot, waardoor het af en toe meer aan een zee doet denken. Puno is een beetje een viezige en stoffige stad, waarbij er hele rivieren ontstaan die al het vuil richting de haven voeren, als het regent. Het is erg toeristisch: niet alleen buitenlanders, maar ook Peruanen gaan er speciaal naar toe. De grote attractie van Puno zijn de eilanden in het meer.
Bij m'n aankomst was het carnaval. Dit werd gevierd met uitgebreide optochten in de straten met mensen uit verschillende dorpen in traditionele kleding dansend op traditionele muziek, drinkende mensen vanaf een uurtje of 11 's ochtends en dus mannen die ladderzat op straat liggen om 5 uur 's middags, kortom: Brabant in Peru. De muzikanten, die ook alcohol drinken, vergeten af en toe dat ze samen met anderen spelen en dat ze de maat moeten houden. Vooral degenen met de fluitjes maken de muziek daardoor nou niet echt mooi om naar te luisteren...

Drijvende eilanden
De volgende dag liep ik naar de haven en stapte in de eerste de beste boot die naar de Uros-eilanden, oftewel de drijvende eilanden, ging. De boottocht was geweldig omdat het meer wel betoverd lijkt: bij elke verandering van de zon en wolken, heeft het meer een andere kleur.
Op de boot ontmoette ik de Engelse look-a-like van Chris Zegers, iets donkerder en langer haar, maar even stoer. Zeker omdat hij op de fiets van Alaska naar het zuidelijkste puntje van Argentinie fietst (zie www.takeaseat.org)! Het meisje dat op dit moment met hem meefietste zat ook op de boot.
De Uros-eilanden zijn gemaakt van een soort riet, totora, wat je ook kan eten en boten van kan maken. Een eiland is dus gemaakt van riet en heeft dus geen verbinding met de aarde, vandaar de naam 'drijvende eilanden'. Nu is die naam eigenlijk fout, want ze liggen met een anker vast en drijven ze allang niet meer rond in het Titikakameer zoals vroeger. Oorspronkelijk zijn ze gebouwd om te vluchten van o.a. de Inca's. De Uros-mensen trouwen alleen onderling, om het 'puur' te houden.
Het is een vreemd gevoel om over riet te lopen en erop te vertrouwen dat je er niet doorheen zakt en dus verdrinkt. Voor de rest is het tochtje naar de Uros-eilanden vooral op toerisme gericht: bij aankomst zitten er vrouwen achter hun kraampjes klaar om de stroom toeristen allerlei prullaria te verkopen, daarbij het idee opwekkend dat ze in de rieten huisjes daarachter wonen, terwijl ze allang iets stevigere huizen hebben gebouwd uit het zicht van de toeristen.
Met een rieten boot (gevuld met lage plastic flessen, wat een deceptie!) werden we naar een volgend eiland gebracht, waar we konden lunchen of nog meer prullaria konden kopen. Tenslotte werden we naar een 3de eiland gebracht met ... nog meer kraampjes met prullaria.
Het was een aparte ervaring, maar mij wat te toeristisch.

Copacabana
Op dinsdag vertrok ik naar Copacabana. Copacabana is een kustplaatsje aan de Boliviaanse kant van het Titikakameer. Overdag brandt de zon, 's nachts vriest het zo ongeveer en ben ik blij dat ik mijn thermo-ondergoed heb meegenomen.
Ook hier vieren ze carnaval, in Bolivia-style: een heus watergevecht! Reuzeleuk als het warm is, je erop voorbereid bent en je gewapend bent met een waterpistool. Iets minder leuk als je als onwetende en ongewapende toerist het stadje wilt bekijken en dus een easy target bent en er op dat moment geen zon schijnt... 's Avonds met een Nederlander, 2 Engelsen en 2 Australiers tot laat in de avond wijn gedronken en de didgeridoo bespeeld. Een onverwacht leuke avond.

Isla del Sol
De dag erna ietwat brak 2 uur in een boot gezeten naar het Isla del Sol (Eiland van de Zon, voor degenen die geen Spaans spreken...). Isla del Sol is de geboorteplaats van de Zon, volgens de legende. Daar valkbij ligt het Isla de la Luna (van de Maan), maar of daar de maan is geboren, weet ik niet.
Samen met een Engels stel en 1 van de Engelsen van de avond ervoor over het eiland gewandeld, met prachtige uitzichten en een Inca doolhof. Een forse klim in de brandende zon, maar het was schitterend. Het Engelse stel en ik hadden besloten op het eiland te overnachten en ergens halverwege de wandeltocht van het noordelijkste puntje naar het zuidelijkste punt met Inca-trappen, besloten we een detour te maken op zoek naar een verlaten wit strand. We kwamen uit in een mini-dorpje dat nog niet verpest was door toerisme. Er was 1 hostel met restaurant, verder het nog niet verpeste leven van de eilandbewoners: jonge kinderen gaan met hele kuddes schapen op pad; over het verlaten strand lopen varkens, ezels en honden; de vrouwen, met hun haar in 2 vlechten dien aan de onderkant weer aan elkaar vastgemaakt zijn, lopen rond met lappen op hun rug waarin of een naar urine ruikend kind verstopt zit of een stapel was/riet/eten; de was wordt gedaan in het bergriviertje en in de zon op het gras te drogen gelegd; veel mannen lijken er niet te zijn, het is alsof de vrouwen en kinderen al het werk doen (maar de mannen zijn waarschijnlijk de hele dag aan het vissen); meisjes die je giechelend achtervolgen en niet om geld of snoep vragen.
Samen met Sam en Hannah (het Engelse stel) heb ik genoten van de rust op het strand en van het Boliviaanse leven, de puurheid ervan.
Na een zeer koude nacht, hebben we onze weg naar het zuidelijke deel van het eiland vervolgd, weer netjes naar het toeristische deel met minstens 30 hostels en restaurantjes en overal waar je kan kijken toeristen...

Na 5 dagen aan het meer en 5 dagen van verse forel eten en weer nieuwe vrienden te hebben gemaakt, was het tijd geworden om weer naar de binnenlanden van Peru te gaan: Arequipa, bijgenaamd als de Witte Stad, is mijn volgende doel.

PS de foto's houden jullie tegoed, want de computer weigert m'n foto's te bekijken...